EBUT.PL STAL GORZÓW

20 listopada 2023

EBUT.PL STAL GORZÓW

Założenie i początki klubu (1947–1959)

Klub powstał w 1947 roku z inicjatywy Państwowych Zakładów Inżynieryjnych-3 jako klub zakładowy noszący początkowo nazwę Związkowy Klub Sportowy „Metalowców” PZInż. Dnia 6 czerwca 1948 roku nastąpiła inauguracja rozgrywek żużlowych I i II ligi. Gorzowska drużyna rozpoczyna rozgrywki w Poznańskiej Lidze Okręgowej na maszynach przystosowanych. Na początku 1949 roku przyjęto propozycję działaczy Klubu Sportowego „Transportowiec” i połączono go ze Związkowym Klubem Sportowym „Metalowców” PZinż.-3 dając im nazwę Klub Sportowy „Stal”. W roku 1950 popularność żużla była już jednak w Gorzowie Wielkopolskim tak wielka, że powołano sekcję żużlową przy Klubie Sportowym „Stal”.

Klub został oficjalnie zarejestrowany 9 kwietnia 1950 roku. Pod numerem 60 rejestru stowarzyszeń sportowych Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze wpisano Związkowy Klub Sportowy Stal Gorzów Wielkopolski, z siedzibą przy ul. Przemysłowej 14-15. Pierwszy, historyczny turniej o Puchar „Ursusa” odbył się przy ul. Śląskiej pod koniec maja 1950 roku. W obecności trzech tysięcy kibiców rywalizowało pięciu zawodników. Zwyciężył Leszek Wesołowski z Włókniarza-Unii Piła, przed zawodnikami gospodarzy: Mieczysławem Cichockim i Tadeuszem Stercelem. Ważną imprezą był jesienny turniej o „Stalowy But”. Jego pierwszą odsłonę w 1950 roku wygrał zawodnik Gwardii Gorzów Wielkopolski – Mieczysław Cichocki. Gorzowscy żużlowcy, startując w sezonie 1950 w Poznańskiej Lidze Okręgowej zajęli 8 miejsce. W kolejnym Stal zgłosiła do rozgrywek dwa zespoły. Pierwszy – silniejszy, startował w grupie A (3 miejsce), a drugi – w grupie B (6 miejsce).

Długo wyczekiwaną inwestycję, jaką był stadion gorzowskiej Stali przy ul. Śląskiej, otwarto 12 sierpnia 1951 roku. Tor miał długość 395 metrów. Głównym punktem programu uroczystego otwarcia obiektu był mecz o mistrzostwo klasy okręgowej pomiędzy zespołami gospodarzy: Stali i Gwardii, oraz Włókniarza-Unii Piła. Jak podkreślano:

(…) nowy, całkowicie przebudowany stadion w Gorzowie przy ul. Śląskiej, (…) odpowiada wszelkim wymogom przepisów imprez motocyklowych. Dobry, przepisowy tor i duża przepustowość, to główne zalety (…)^[15]

W inauguracyjnych zawodach triumfowała Stal zdobywając 24 pkt., drugie miejsce zajęli pilanie z 14 pkt., a trzecie Gwardia – 11 pkt. Najlepszym zawodnikiem tego turnieju został reprezentant drużyny zwycięzców – Tadeusz Stercel. Druga odsłona zawodów odbyła się 2 września 1951 roku, a udział w nich wzięli reprezentanci: Gwardii Toruń, Unii Poznań, Spójni Wrocław, Stali Zielona Góra oraz obu gorzowskich zespołów. Przed kolejnym sezonem zmieniono system rozgrywek lig okręgowych. Cały kraj podzielono na cztery strefy: północną, południową, zachodnią i wschodnią. Strefa zachodnia składała się z czterech okręgów: poznańskiego, zielonogórskiego, wrocławskiego i opolskiego. W okręgu zielonogórskim Stal przegrała eliminacje ze Stalą Zielona Góra. Gorzowski klub w tym okresie reprezentowali m.in.: Kazimierz Wiśniewski, Tadeusz Stercel, Marian Kaiser, Stanisław Kaiser, Stanisław Rurarz i Tadeusz Gomoliński. Po kilku latach zmagań na torach Poznańskiej Ligi Okręgowej i zawieszeniu działalności sekcji żużlowej w latach 1953−1954, w 1955 roku zespół gorzowski został zgłoszony do rozgrywek II ligi. W międzyczasie, w 1954 roku gorzowianie podjęli się budowy własnego motocykla. Na silnikach oznaczonych – ZMG, Stalowcy jeździli do roku 1958. W roku 1956 Stal zajęła drugie miejsce w mistrzostwach II ligi, w grupie „północ”. W swoim ostatnim meczu otrzymała walkowera od drużyny AMK Katowice. Rok później zespół po raz pierwszy zaprezentował się w pojedynku z zagranicznym przeciwnikiem. W poniedziałek, 17 czerwca gorzowianie zmierzyli się z mistrzem Czechosłowacji – drużyną Rudá Hvězda Praga. Mecz zakończył się wygraną Stali 46:25. Co prawda szeregi gospodarzy zasili żużlowcy Stali Rzeszów Eugeniusz Nazimek i Janusz Kościelak, a goście byli osłabieni brakiem liderów m.in. Rudolfa Havelki, ale zwycięstwo było cenne, bowiem odniesione w obecności 10-tysięcznej publiczności. W ekipie czechosłowackiej zaprezentowali się późniejsi indywidualni mistrzowie kraju: Richard Janíček (1958) i Jaroslav Machač (1960). Sukces sportowy i organizacyjny sprawił, że zaczęto domagać się przyznania miastu większych imprez, w tym o zasięgu międzynarodowym^[24]. Pierwsza dekada działalności stanowiła przykład zaangażowania wielu gorzowskich miłośników czarnego sportu. Najbardziej trafnie oddaje to artykuł stanowiący podsumowanie, zamieszczony w Gazecie Zielonogórskiej w marcu 1959 roku:

Reklamy

Jazda w I lidze. Pierwsze mistrzostwo (1960–1969)

W roku 1961 drużyna Stali w końcu wywalczyła awans do rozgrywek I ligi. W całym sezonie gorzowski zespół poniósł tylko dwie porażki, a nazwiska Edmunda Migosia, Bronisława Rogala, Edwarda Pilarczyka czy Jerzego Padewskiego były już wtedy dobrze znane kibicom w całym kraju. Na zakończenie sezonu Klub Sportowy Stal był organizatorem jednego z serii meczów testowych z reprezentantami ZSRR – jeżdżącymi jako drużyna CAMK Moskwa. Specjalnie na ten mecz, z pomocą Zakładów Mechanicznych „Gorzów” i jednostki wojskowej, zainstalowano sztuczne oświetlenie. Mecz rozegrany 17 października zakończył się minimalnym zwycięstwem reprezentacji PZM 39:38. W biało-czerwonych plastronach wystąpili Stalowcy: Edmund Migoś, Jerzy Padewski, Andrzej Pogorzelski, Edward Pilarczyk i Zdzisław Boniecki oraz reprezentanci Polski: wychowanek Stali Marian Kaiser i Henryk Żyto. Gwiazdami zespołu radzieckiego byli m.in. Igor Plechanow, Wiktor Kuzniecow, Farit Szajnurow i Boris Samorodow. W przeciągu dwóch pierwszych sezonów w najwyższej klasie rozgrywkowej gorzowianie zajmowali dolne rejony tabeli. Rok 1962 był rokiem trudnym dla beniaminka, ale Stal po wygraniu meczów barażowych o prawo startów w I lidze w sezonie 1963 ze Zgrzeblarkami Zielona Góra 97:58 (33:45 w Zielonej Górze i 52:25 w Gorzowie Wlkp.) obroniła swoje miejsce w I lidze, aby jej już nie opuścić przez następne długie lata.

Dopiero w 1964 roku przychodzą pierwsze sukcesy: najpierw pierwszy historyczny medal mistrzostw Polski w historii klubu – brązowy, wywalczył na torze w Rybniku w finale indywidualnych mistrzostw Polski Andrzej Pogorzelski, a w rozgrywkach ligowych gorzowianie byli rewelacją sezonu zdobywając srebrne medale drużynowych mistrzostw Polski. Takie same pozycje Stalowcy zajmowali jeszcze przez dwa następne sezony. Sezon 1967 zakończył się brakiem medalu i czwartym miejscem. Rok później Stal ponownie została wicemistrzem kraju, a Edward Jancarz – debiutujący w rozgrywkach o indywidualne mistrzostwo świata, zdobył po barażowym wyścigu z reprezentantem ZSRR Giennadijem Kurilenką brązowy medal. Rok 1969 był ogromnym sukcesem gorzowskiego sportu żużlowego, wtedy po raz pierwszy w historii drużyna znad Warty została drużynowym mistrzem Polski. Mistrzostwo gorzowianie zapewnili sobie już przed ostatnią rundą rozgrywek, zwyciężając w zaległym spotkaniu 11 rundy Wybrzeże Gdańsk 35:43. Po sukcesie w roku 1969 liczono na obronę tytułu w przyszłym sezonie, gorzowianie ukończyli jednak rozgrywki na piątym miejscu. Następny rok przyniósł srebrny, piąty medal w historii klubu.

Era „Złotej drużyny” (1970–1979)

Od 1973 do 1979 roku gorzowianie stawali na podium i zdobywali medale: złote w latach 1973, 1975, 1976, 1977^] i 1978^[42]i srebrne w 1974^[43] i 1979^[44]. Do sukcesów całej drużyny należą także triumfy w latach 70. Edmunda Migosia w 1970^[45][46] roku, Zenona Plecha w latach 1972 i 1974 roku, Edwarda Jancarza w 1975 roku i Bogusława Nowaka w 1977^[50] roku, którzy zdobyli tytuły indywidualnych mistrzów Polski, a w 1974 roku Jerzy Rembas tytuł młodzieżowego indywidualnego mistrza Polski^[51]. Ponadto Zenon Plech w 1973 roku zdobył drugi w historii klubu brązowy medal indywidualnych mistrzostw świata^[52][53] oraz w duecie z Edwardem Jancarzem – pierwszy historyczny tytuł mistrza Polski w rywalizacji par^[54], a w 1977 roku we Wrocławiu reprezentacja Polski w niemal gorzowskim składzie tj. z Edwardem Jancarzem, Bogusławem Nowakiem, Jerzym Rembasem, Ryszardem Fabiszewskim i częstochowianinem Markiem Cieślakiem – wywalczyła wicemistrzostwo świata^[55][56].

Pierwsi stranieri. Era Piotra Śwista (1990–1999)

Lata 1990–1991 przyniosły dwa czwarte miejsca. Od lokaty na podium zarówno w 1990, jak i 1991 roku „Stal” dzieliły tylko małe punkty. W sezonie 1991 kadrę wzmocnili pierwsi w historii gorzowskiego klubu zawodnicy zagraniczni: Węgier Antal Kócsó, Niemiec Klaus Lausch, Szwed Tony Olsson i Fin Olli Tyrväinen. W roku 1992 „Stalowcy” zostali wicemistrzami Polski. Kolejne cztery sezony przebiegły bez większych sukcesów.

50-lecie gorzowski klub obchodził w 1997 roku i z tej okazji działacze wprowadzili zmiany mające poprawić wyniki drużyny. Została zmieniona nazwa drużyny ze „Stali” na Pergo. Kupiono z Apatora Toruń Tomasza Bajerskiego za rekordową sumę 600 tys. zł. oraz podpisano kontrakt z indywidualnym mistrzem świata z 1994 roku Szwedem Tony Rickardssonem. Gorzowianie wiele spotkań w przekroju sezonu wygrywali minimalnie w stosunku 46:44, kończąc spotkania wygranymi w ostatnich wyścigach 5:1 dzięki niezawodnej parze którą stanowili Piotr Świst i Tony Rickardsson. Ostatecznie gorzowski klub w sezonie 1997 wywalczył srebrny medal drużynowych mistrzostw Polski przegrywając w finale rozgrywek z Jutrzenką-Polonia Bydgoszcz 104:76 (46:44 w Gorzowie Wlkp. i 60:30 w Bydgoszczy). Po tym sezonie z klubu odszedł wieloletni lider i kapitan drużyny Piotr Świst. Jego odejście i kilka mniejszych czynników sprawiły, że w 1998 roku gorzowianie po ciężkiej walce obronili się przed spadkiem. Po odmłodzeniu składu w następnym sezonie gorzowski klub zajął szóstą lokatę, dającą prawo startu w sezonie 2000 w zreformowanej ekstralidze żużlowej.

Spadek. Jazda w zreformowanej I lidze. Odbudowa (2000–2007)

W nowym sezonie „Stalowcy” zdobyli brązowy medal drużynowych mistrzostw Polski, by po czwartym miejscu w roku 2001 przeżyć najgorszy sezon od 40 lat zakończony spadkiem do I ligi. W roku 2003 – pomimo wielkich kłopotów finansowych, „Stal” przetrwała stawiając na wychowanków. Gdy zespół opuścili Piotr Świst i Mariusz Staszewski w klubie postawiono na młodzież. Juniorzy wsparci doświadczonymi zawodnikami Piotrem Paluchem, Robertem Flisem i trójką Szwedów przystępowali do sezonu z zamiarem utrzymania zespołu, w rzeczywistości do końca walczyli o trzecie miejsce w tabeli. W rundzie zasadniczej podopieczni Stanisława Chomskiego odnoszą 8 zwycięstw, awansując do grupy drużyn walczących o awans. Gorzowianie ostatecznie kończą sezon na czwartej pozycji.

Podobnie było w sezonie 2004. Zupełnie inne nastroje towarzyszyły żużlowcom i działaczom przed sezonem 2005. Cel dla drużyny został jasno określony. Był nim awans do grona drużyn ekstraligowych. Drużyna została wzmocniona indywidualnym mistrzem świata z 2000 roku – Anglikiem Markiem Loramem. Zespół zakończył część zasadniczą rozgrywek na pierwszym miejscu wygrywając 12 z 14 spotkań. Jednak przegrany półfinał drużynowych mistrzostw I ligi z KM Ostrów Wielkopolski (50:40^[70] w Ostrowie Wlkp. i 42:48^[71] w Gorzowie Wlkp.) spowodował, że gorzowianie do meczu o trzecie miejsce z RKM Rybnik przystąpili w krajowym składzie i ostatecznie trzeci rok z rzędu zakończyli rozgrywki na czwartej pozycji. Przyszłość klubu stanęła pod dużym znakiem zapytania. Drużynę opuścił najzdolniejszy gorzowski junior Paweł Hlib, który przeniósł się do Unii Tarnów. W dniu 19 grudnia 2005 roku odbyło się walne zebranie sprawozdawczo-wyborcze, podczas którego wybrano nowy 6-osobowy zarząd Klubu Sportowego „Stal”, na czele którego stanął Władysław Komarnicki. W sezonie 2006 obowiązywał nowy regulamin i po raz pierwszy w historii polskiego żużla nie ograniczono liczby startujących zawodników zagranicznych. Gorzowski klub reprezentowało wówczas sześciu zawodników spoza Polski.

Sezon 2007 to dla „Stali” szczególny rok. Już przed startem rozgrywek zapowiadano wielkie osiągnięcia, które miały być uwieńczeniem obchodów 750-lecia miasta i 60-lecia klubu. W dojściu do tego celu pomóc miało zakontraktowanie Słoweńca Mateja Ferjana, Duńczyka Jespera B. Jensena i Szweda Magnusa Zetterströma. Jak się później okazało, gorzowski klub po pięciu latach powrócił do najwyższej klasy rozgrywkowej wygrywając w finale drużynowych mistrzostw I ligi z Intarem-Lazur Ostrów Wlkp. 2:1 (56:36^[72] w Ostrowie Wlkp., 49:40^[73] w Gorzowie Wlkp. i 49:40 w Gorzowie Wlkp.). Pomijając samo wielkie osiągnięcie, a więc awans „Stalowców” do ekstraligi żużlowej, warto wspomnieć o pracach remontowych, które ruszyły na stadionie im. Edwarda Jancarza. W końcu kibice mogli zasiąść w około całego toru, gdyż dobudowana została brakująca część trybuny.

Powrót do ekstraligi. Era Tomasza Golloba (2008−2012)

Po pięciu latach spędzonych w pierwszej lidze, kibice z nadzieją patrzyli na kolejny sezon. Sponsorem tytularnym drużyny została firma Caelum i przed sezonem 2008 wzmocniono zespół. Zakontraktowano znakomitego polskiego zawodnika Tomasza Golloba, Norwega z polskim paszportem Rune Holtę oraz Szweda Petera Karlssona. Przedstawiono również projekty dalszej rozbudowy stadionu, którego otwarcie nastąpiło kilka dni przed inauguracją sezonu. Rozgrywki gorzowska drużyna ukończyła na szóstym miejscu. Podobnie było w kolejnym sezonie. Ponadto w sezonie 2009 Tomasz Gollob – na toruńskiej Motoarenie, zdobył po 25 latach siódmy w historii klubu tytuł indywidualnego mistrza Polski.

Przed sezonem 2010 do gorzowskiej drużyny dołączają: były indywidualny mistrz świata – Duńczyk Nicki Pedersen i Tomasz Gapiński, a w trakcie sezonu z Unii Leszno wypożyczony zostaje Przemysław Pawlicki. Stalowcy rundę zasadniczą kończą na drugim miejscu wygrywając 11 z 14 spotkań. Przed meczami play-off, w meczu 12 rundy drużynowych mistrzostw Polski w Bydgoszczy, kontuzji nabawił się jeden z liderów Stali Pedersen^[76] i gorzowianie przegrywają dwumecz z Falubazem Zielona Góra zajmując ostatecznie w rozgrywkach trzeci raz z rzędu szóste miejsce. W sezonie 2010 wielki sukces odniósł kapitan Stali Tomasz Gollob, który zdobył pierwszy w swojej karierze i historii klubu oraz po 37 latach – drugi dla Polski, tytuł indywidualnego mistrza świata^[77]. Sezon 2011 gorzowska drużyna zakończyła po 11 latach przerwy czwartym w historii klubu brązowym medalem drużynowych mistrzostw Polski^[78] pokonując w dwumeczu o brąz Unibax Toruń 100:80 (60:30^[79] w Gorzowie Wlkp. i 50:40^[80] w Toruniu). W sezonie 2012 do gorzowskiej drużyny dołączają: reprezentant Polski Krzysztof Kasprzak i Duńczyk Michael J. Jensen. Stalowcy po 15 latach zdobywają wicemistrzostwo Polski^[81] ulegając w dwumeczu o złoto Azotom Tauron Tarnów 93:86 (47:42^[82] w Gorzowie Wlkp. i 51:39^[83] w Tarnowie).

Mistrzostwo po 31 latach (2013–2015)

Przed sezonem 2013 gorzowską Stal opuszczają: po pięciu latach jazdy kapitan drużyny Tomasz Gollob i po czterech latach – Słoweniec Matej Žagar. Odchodzi także Duńczyk Michael J. Jensen. Wobec tych osłabień gorzowianie nie byli faworytem rozgrywek, a dodatkowo słaby początek sezonu gdzie gorzowianie przegrali trzy pierwsze mecze (w tym dwa u siebie: z PGE Marmą Rzeszów i Unią Leszno), w obliczu spadku aż trzech drużyn nie napawał optymistycznie. W końcówce sezonu Stalowcy nie przegrali jednak sześciu kolejnych meczów i do awansu do play-off zabrakło jednego punktu. Ostatecznie gorzowska drużyna zajęła piąte miejsce w ekstralidze, a niekwestionowanym liderem drużyny był Duńczyk Niels K. Iversen.

Przed kolejnymi rozgrywkami ligowymi – po roku przerwy, powraca do drużyny Žagar. Sezon 2014 okazał się najlepszym w historii klubu. Stalowcy zdobyli pięć medali mistrzostw Polski z czego trzy złote – w tym najważniejszy, wywalczony po 31 latach – tytuł drużynowych mistrzów Polski^[84] pokonując w finałowym dwumeczu Fogo Unię Leszno 93:87 (46:44^[8] w Lesznie i 49:41 w Gorzowie Wlkp.). Rok ten także był wyjątkowy dla kapitana Stali Krzysztofa Kasprzaka. Oprócz wywalczonego pierwszego w swojej karierze medalu – srebrnego indywidualnych mistrzostw świata, powtórzył on wyczyn Bogusława Nowaka z 1977 roku, zdobywając trzy tytuły mistrza Polski: w drużynie, indywidualnie i w parach.

Po mistrzowskim sezonie 2014 przed rozgrywkami w roku 2015 zadziałano w myśl „zwycięskiego składu się nie zmienia” i w klubie nad Wartą nie pojawili się nowi żużlowcy. Mistrzowie Polski przegrali pierwsze sześć spotkań (w tym dwa u siebie: z Fogo Unią Leszno i KS Toruń), przez co zamykali ligową tabelę. Już po czterech spotkaniach doszło do zmiany na stanowisku trenerskim. Piotra Palucha zastąpił powracający do Gorzowa Wlkp. – Stanisław Chomski^[90]. Następne trzy mecze Stal pewnie wygrała (u siebie: z PGE Stalą Rzeszów, Unią Tarnów i MrGarden GKM Grudziądz) i opuściła ostatnie miejsce w tabeli. Gorzowianie nadal jednak pozostawali bezsilni na meczach wyjazdowych, co miało swoje odbicie również w ostatnim pojedynku w Rzeszowie. Stalowcy zdobyli tam tylko punkt bonusowy, który jednak uratował ich przed walką w barażach. Ostatecznie gorzowski klub zakończył rozgrywki na szóstym miejscu. Znakomity sezon miał wychowanek Stali Bartosz Zmarzlik. Młodzieżowiec był liderem drużyny walnie przyczyniając się do utrzymania gorzowskiego klubu w lidze. 20-latek ukoronował go awansem do cyklu Grand Prix wygrywając Grand Prix Challenge^[91] w Rybniku, po drodze zdobywając wiele tytułów: drużynowego oraz pierwszego w historii klubu – indywidualnego mistrza świata juniorów, jak również młodzieżowego indywidualnego mistrza Polski^[92] i młodzieżowego mistrza Polski par klubowych^[93].

Powrót na szczyt po 2 latach i medale. Era Bartosza Zmarzlika (2016–2022)

Po dwóch latach tytuł najlepszej żużlowej drużyny w Polsce wrócił nad Wartę. Po niezbyt udanych rozgrywkach w 2015 roku, w których stalowcy do ostatniej kolejki nie byli pewni utrzymania w ekstralidze postanowiono przebudować skład. Do klubu z Gorzowa Wlkp. powrócili Przemysław Pawlicki i Duńczyk Michael J. Jensen.

Gorzowska Stal okazała się najlepsza w rundzie zasadniczej wygrywając 10 z 14 spotkań. W półfinale wygrała dwa mecze z Betard Spartą Wrocław, natomiast w finale rozgrywek pokonała Get Well Toruń 92:88 (49:41^[94] w Toruniu i 51:39^[95] w Gorzowie Wlkp.), zdobywając dziewiąty w historii klubu tytuł mistrzowski^[96]. Na inaugurację rozgrywek na stadionie im. Alfreda Smoczyka w Lesznie gorzowianie wygrali 42:48^[97]. Kolejne ligowe pojedynki to wysokie domowe wygrane z MrGarden GKM Grudziądz i Get Well Toruń, następnie wyjazdowy remis z Betard Spartą Wrocław i najważniejsza wygrana w lubuskich derbach – po 15 latach z Ekantor.pl Falubazem w Zielonej Górze 44:46^[98]. Mecz finałowy był idealnym ukoronowaniem sezonu 2016 w wykonaniu gorzowskiej drużyny. Solidne występy seniorów, którzy uzupełniali siebie nawzajem i as w rękawie w postaci rewelacyjnego juniora Bartosza Zmarzlika. Bohaterem finału okazał się niespodziewanie Michael J. Jensen, który zaliczył najlepszy występ w sezonie i zdobywając dziewięć punktów wraz z punktem bonusowym, poprowadził Stal do upragnionego złota.

Rozgrywki w ekstralidze w 2016 roku zostały zdominowane przez Bartosza Zmarzlika. Na ligowych torach w sezonie 2016 wychowanek Stali zdobył 218 punktów z bonusami i okazał się najskuteczniejszym zawodnikiem ze średnią na bieg 2,447. Indywidualnie w swoim debiucie w cyklu Grand Prix na żużlu stanął na najniższym stopniu podium, zdobywając brązowy medal^[99].

Po mistrzowskim sezonie 2016 w składzie Stali doszło do zmian. Klub zakontraktował Słowaka Martina Vaculíka, a kończący wiek juniora Zmarzlik wskoczył na pozycję seniora. Drużynę opuścili natomiast Duńczyk Michael J. Jensen, Słoweniec Matej Žagar i Adrian Cyfer. Stalowcy zmagania w sezonie 2017 rozpoczęli od wygranej 44:46^[100] na wyjeździe z Get Well Toruń. Po sześciu zwycięstwach z rzędu i jednym remisie, drużyna gorzowska w połowie sezonu złapała zadyszkę przegrywając cztery mecze z rzędu. Ostatecznie rundę zasadniczą Stalowcy ukończyli na trzecim miejscu z 23 pkt. W meczach półfinałowych Stal przegrała z Betard Spartą Wrocław 88:92 (47:43^[101] we Wrocławiu i 45:45^[102] w Gorzowie Wlkp.), natomiast w meczach o brązowe medale gorzowski klub spotkał się z drużyną z Zielonej Góry, które wygrał pokonując Ekantor.pl Falubaz w dwumeczu 98:82 (52:38^[103] w Gorzowie Wlkp. i 44:46^[104] w Zielonej Górze).

Przed sezonem 2018 drużynę opuścili Duńczyk Niels K. Iversen i Przemysław Pawlicki, a w ich miejsce pojawił się aktualny wówczas indywidualny mistrz Polski – Szymon Woźniak, który przeszedł do Stali z Wrocławia.

Stal dobrze rozpoczęła sezon, ale od początku musiała zmagać się z kontuzjami zawodników, gdyż urazom ulegli m.in. Vaculík, Woźniak i Rafał Karczmarz. Wobec zaistniałych braków kadrowych gorzowski klub wypożyczył w trakcie sezonu z Torunia Grzegorza Walaska. Gorzowska drużyna rundę zasadniczą ukończyła na drugim miejscu z dorobkiem 21 pkt. i w półfinale zmierzyła się z drużyną z Częstochowy. Stalowcy pokonali forBET Włókniarza w dwumeczu 100:80 (41:49^[105] w Częstochowie i 51:39^[106] w Gorzowie Wlkp.) i pewnie awansowali do finału rozgrywek. W pierwszym meczu finałowym w Gorzowie Wlkp. Stal wygrała 46:44^[107], ale dwupunktowa zaliczka okazała się zbyt mała, gdyż w Lesznie mimo ambitnej postawy gorzowska drużyna przegrała z Fogo Unią 50:40^[108]. Stalowcom pozostało się więc cieszyć ze srebrnych medali drużynowych mistrzostw Polski^[109].

Sezon 2018 z najwyższą średnią w ekstralidze zakończył po raz trzeci z rzędu lider Stali Bartosz Zmarzlik, który wywalczył również pierwszy w karierze tytuł wicemistrza świata.

Drużynowe mistrzostwa Polski

1. miejsce (9): 1969, 1973, 1975, 1976, 1977, 1978, 1983, 2014, 2016
2. miejsce (15): 1964, 1965, 1966, 1968, 1971, 1974, 1979, 1981, 1984, 1992, 1997, 2012, 2018, 2020, 2022
3. miejsce (6): 1982, 1987, 2000, 2011, 2017, 2021

Drużynowe mistrzostwa Polski juniorów